Zwyczaj.

A jednak mogłem nie wiedzieć

Czuć unoszącą się pod powierzchnią wody

Energię słońca, delikatne wyobrażenie wody.

Strumienie rozlane miedzy rzeki nagie.

Latorośl wodorostów przesłaniająca wizję prądów.

Dokąd więc ukrywając się przed sobą,

Zamierzałem dojśc do owego miejsca,

W składniki minerałów i cieni odpornych na doznania.

Jakie obłoki widzialne dostąpią zaszczytu

Uwolnienia się z pęt namiętności wiatrów.

Rzeka odkryła przede mną wdzięki swoich fal.

Ale prądy oswobodziły perły i ląd wstąpił wyżej.

Po rozkosz meduz zapomnianych widzeń.

Gdzie strzelistość kolumn sięgająca nieba i horyzontu,

Nagle w pięknie barw świat niknie jak w pętli urodzajny szept muzyki